Η νύχτα των μυστικών

Την έλεγαν Νόρα Τζόυς. Γεννημένη για να πετάει. Ένα βράδυ, στο Αμβούργο, μετά την παράσταση, την είδα να φεύγει μ’ έναν απ’ αυτούς τους λιμοκοντόρους που γεμίζανε κάθε βράδυ το καμαρίνι της. Γύρισε το άλλο μεσημέρι, ξεχτένιστη, αλαφιασμένη… Της ζήτησα να μην τον ξαναδεί. Μου είπε να κοιτάω τη δουλειά μου. Την έπιασα απ’ τα μαλλιά και την τράβηξα έξω, στις αποθήκες… Τη χτύπησα πολύ. Το αίμα έτρεχε απ’ τη μύτη της σα βρύση. Την άλλη μέρα, μου είπε πως είχε αποφασίσει ν’ αφήσει το τσίρκο. Θα έδινε την τελευταία της παράσταση και θα πήγαινε να ζήσει μαζί του. Πήρα το μαχαίρι και πριόνισα το σκοινί… απαλά, πολύ απαλά, σα να τη χάιδευα… Κόπηκε τη στιγμή που χίλιοι άνθρωποι ήταν έτοιμοι να την αποθεώσουν. (Παύση) Κάθε βράδυ τής ζητάω να με συγχωρήσει… Ποτέ δεν μου απάντησε. (Παύση) Όλες οι αγάπες χώμα γίνονται. Αρχίζουν στον ουρανό και τελειώνουν στο χώμα.