Μεταξύ στιγμής και αιωνιότητας

Πολλές φορές στη ζωή του ο Γέροντας έλεγε την εξής παραβολή. Ρώτησαν κάποτε ένα φύλλο: «Είσαι τριαντάφυλλο»; «Όχι, δεν είμαι», είπε το φύλλο. «Γιατί τότε μυρίζεις σαν τριαντάφυλλο»; «Είμαι απλά ένα φύλλο, κάποτε όμως στάθηκα δίπλα σε ένα τριαντάφυλλο». Όλοι εκείνοι οι άνθρωποι, τους οποίους τόσο πολύ μνημόνευε ο Γέροντας στις προσευχές του, επρόκειτο να διατηρήσουν και να μεταδώσουν το «άρωμά» του, επειδή και αυτοί κάποια στιγμή, σαν το φύλλο, στάθηκαν με τη χάρη του Θεού δίπλα σε ένα τριαντάφυλλο.

Δεν χρειαζόμαστε μια τυπική προσευχή. Χρειαζόμαστε συνεχή παρουσία της καρδιάς, αυτής της αέναης κατάστασης της αγάπης, της σχέσης με τον Θεό, αυτή είναι η ουσία της προσευχής. Γιατί και μια βαθιά σιωπή σημαίνει βαθιά προσευχή. Και βαθιά προσευχή σημαίνει βαθιά σιωπή. Κάθε στιγμή μπορεί να είναι χρήσιμος χρόνος και κάθε αναστεναγμός μπορεί να γίνει προσευχή. Αναστεναγμός δεν είναι το: Ουφ!, αλλά μια ανάσα που πηγάζει από τα βάθη της καρδιάς και κατευθύνεται προς τον Θεό. Έτσι θα μας εμφανιστεί. Γιατί Εκείνος δεν εμφανίζεται σε ένα ακονισμένο μυαλό, αλλά μόνο σ’ αυτόν που έχει καθαρή καρδιά, σ᾽ αυτόν που έχει την καρδιά στραμμένη συνεχώς προς Εκείνον…