Το χιμαιρικό ποίημα Θέτις και Αηδών συνεχίζει τη γλωσσική έρευνα της Φοίβης Γιαννίση πάνω στα ζωικά πρόσωπα της ποίησης όπως μεταφέρονται από την αρχαιοελληνική γραμματεία, με τη Θέτιδα ως σουπιά και την Αηδόνα ως αηδόνι. Μαζί τους ξεπηδά η Χελιδών, το χελιδόνι, καθώς και άλλα μυθικά και υπαρκτά πρόσωπα.
Το Θέτις και Αηδών πραγματεύεται τη μητρότητα με τις πολυπλοκότητες και τις αντιφάσεις της, ενώ οι μύθοι αναφοράς περιέχουν γέννηση, έρωτα, αγάπη, αποχωρισμό αλλά και εξουσία, βία, βιασμό και φόνο. Στη ροή των σελίδων η ποίηση αναπτύσσεται οπτικά με εικονικές ενθυμήσεις, παίγνια κυριολεξίας και μεταφοράς, σημειώσεις και στίχους, σε ένα μεικτό είδος όπου το δραματικό εναλλάσσεται με το κωμικό, ενώ η γλώσσα γλιστρά συνειρμικά από το τραγούδι στο πεζό, και από το προσωπικό στη φιλολογική ερμηνεία.
