Ποίηση απο το τέλος της εποχής του πετρελαίου
Περιγραφή:
Κάθε πολιτικό σύστημα είναι πεπερασμένο· γεννιέται, κερδίζει δύναμη, εγκαθιδρύεται, εκφυλίζεται, και πέφτει, σαν ένα νεκρό κύτταρο του κοινωνικού σώματος. Η τέχνη όμως αντιστέκεται στον χρόνο. Έχει τη δύναμη να εισχωρεί στη σφαίρα του αναλλοίωτου, του άφθαρτου, χάρη στο έργο που επιτελεί καθώς εκφράζει την ουσία του ανθρώπινου σε κατάσταση απόλυτης ελευθερίας. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, δυσοίωνο και εχθρικό, η ποίηση δεν παύει να χαράζει τη δική της πορεία. Γι’ αυτό κι εμείς θελήσαμε να προσφέρουμε στον αναγνώστη ετούτη την ανθολογία σαν μια ποιητική ανάσα στο κατώφλι μιας νέας εποχής.
Η παρούσα έκδοση αποτελεί το αποτέλεσμα μιας πολυετούς ερευνητικής εργασίας και παρακολούθησης της ποιητικής παραγωγής στην καταλανική μητρόπολη, κατά την πρώτη κυρίως δεκαετία του 21ου αιώνα. Ως στόχος είχε εξ αρχής τεθεί η επιλογή των δειγμάτων εκείνων που ξεχώριζαν όχι μόνον χάρη στην ποιητική τους αξία, αλλά και για τον κοινό θεματολογικό τους προσανατολισμό. Σταχυολογείται εδώ μια σειρά από ποιήματα που με τον τρόπο τους το κάθε ένα από αυτά σαν να προφήτευσαν τον ερχομό της σημερινής κρίσιμης κατάστασης.
Όλοι οι δημιουργοί που εμφανίζονται σε αυτό το βιβλίο έχουν περίπου την ίδια ηλικία, άρα υπήρξαν μάρτυρες των ίδιων ιστορικών γεγονότων που στιγμάτισαν την εποχή τους. Πίσω και έξω από τους στίχους τους διακρίνεται μια μεταολυμπιακή Βαρκελώνη, με φόντο τη ραγδαία παγκοσμιοποίηση, την ανάπλαση και ανατίμηση των υποβαθμισμένων περιοχών με τρόπο βίαιο για τους πληθυσμούς τους, την πολιτική αυθαιρεσία, τη σταδιακή αποστέρηση των κατοίκων από τους δημόσιους χώρους τους, την παράνομη μετανάστευση, την επισφάλεια και την ανεργία, τη συρρίκνωση του αρχικά κοινωνικού ρόλου του δημόσιου πανεπιστημίου σε χώρο πελατειακών σχέσεων και εργασιακού συμβιβασμού· σε μία περίοδο όπου η υπό κρίση ατομική ταυτότητα τείνει να δώσει τη θέση της στη συλλογική ταυτότητα, ενώ παράλληλα τίθεται επί τάπητος η ανάγκη για την επανεξέταση του κοινωνικού φύλου. Απ’ την άλλη, το αίτημα για αποανάπτυξη μόλις που ακούγεται σαν ένα ασήμαντο μουρμουρητό, ενώ λίγα βήματα πιο κάτω, ξεσπάει η οικονομική κρίση που ενθαρρύνει τη δημιουργία και την εξάπλωση του κινήματος των αγανακτισμένων. Μέσα σε τέτοιες συνθήκες όλοι ετούτοι οι ποιητές έγιναν εκφραστές μιας κοινής τοποθέτησης απέναντι στις σύγχρονές τους εξελίξεις, ως κοινωνοί των ίδιων ή παραπλήσιων ιδεολογικών ρευμάτων και πολιτικών πεποιθήσεων.
