Γιώργος Μήλιος

Περιγραφή:

Ο Γιώργος Μήλιος είναι από τα τελευταία και τα λιγοστά παραδείγματα που οι μοναδικές τους, σχεδόν, εφεδρείες Επικοινωνίας είναι η τέχνη τους. Μια `εν δυνάμει σχέση` που μ` αυτήν, σαν μοναδικό εργαλείο, προσπαθεί να δώσει απάντηση σ` όλα. Αν το κατορθώνει πάντα, ούτε άλλος ούτε και ο ίδιος το ξέρει. Άλλωστε, πιστεύω, η τοποθέτησή του είναι ακριβώς η διαδικασία να το αποδεικνύει συνεχώς, στον εαυτό του και στους άλλους. Θα ήταν σαν να πρόδινε τον εαυτό του αν έδινε μια οριστική απάντηση. Ο ίδιος αλλάζει, μαζί και η προσέγγιση. Είναι μια πορεία ζωής που η όποια κατάληξη θα αφαιρούσε τον ίδιο τον λόγο της αναζήτησης. Όλα, πάνω στη δουλειά του, είναι μια έκπληξη -και για τον ίδιο ακόμα- και μια συνεχής διερεύνηση που σε κάθε στιγμή αναθεωρεί την προγενέστερη λύση. Κάτι ρευστό, που ψάχνει γύρω τη φύση, το χώρο, τον κόσμο. Μια αδιάκοπη προσέγγιση που κι αυτή με τη σειρά της γίνεται μια απλή αφορμή για να κάνει ζωγραφική.
Η ζωγραφική εξάλλου είναι και η ουσιαστική του εμμονή. Το θέμα; Μια αφορμή. Η γραφή; Κι αυτή μια αφορμή. Τα σύμβολα, οι φιγούρες, τα μυστηριώδη γράμματα; Κι αυτά αφορμές. Και στο τέλος, μας κάνει να ξεχνάμε, όπως κι ο ίδιος νομίζω το ξεχνά, γιατί και από που ξεκίνησε αυτή η περιπέτεια που μετουσιώθηκε σε τέχνη. Την τέχνη της ζωγραφικής.
Η δυσκολία τώρα έγκειται στο ότι χρειάζεται να είμαστε διαθέσιμοι για να δεχθούμε αυτό το προϊόν. Όπως είναι και γι` αυτό που είναι. Να καταλάβουμε πως η ζωγραφική δεν απομακρύνθηκε ποτέ από τη ζωγραφική, ακόμα και όταν φαίνεται ότι την αναιρεί. Αν υπάρχει μια διακοπή, αυτή βρίσκεται ανάμεσα σε μας και την τέχνη.
Το τίμημα αυτής της επιλογής, το πληρώνει με θάρρος και πίστη. Ευτυχώς, για κείνον και για μας.

George Milios is one of the last few examples of artists whose almost unique communication reserves are their art. A `potential relationship` through which, as his only tool, he tries to provide answers for everything. Whether he always succeeds, neither he nor anyone else knows. Besides, I think that his stance is precisely that process of constantly proving it. To himself and to others. To provide a definitive answer would be to betray himself. He changes, and so does his approach. It is a life path in which any conclusion would negate the very reason of the quest. Everything in his work is a surprise -even for himself- and an ongoing investigation that revises the earlier solution at any given moment. It is something fluid, looking around nature, space, the world. A seamless approach which, in turn, also becomes a simple reason for painting.
Besides, painting is his real obsession. The subject? But an excuse. The writing? An excuse, too. Symbols, figures, mysterious letters? Excuses, too. And in the end, he makes us forget, just like I think he does, why and where this adventure started, which was transformed into art. The art of painting.
The difficulty now lies in how we need to be willing to accept this product. As it is, and for what it is. To understand that painting never deviated from painting, even when it seems to negate it. If there is an interruption, this is between us and art.
He pays with courage and faith the price for this choice. Fortunately, for him and for us.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]