Μια ώρα δρόμος

Περιγραφή:

Το βι­βλίο «Μια ώρα δρό­μος» είναι προ­ϊ­όν πο­λύ­χρο­νης ενα­σχό­λη­σης και προ­βλη­μα­τι­σμού του συγ­γρα­φέα σχε­τι­κά με τη θαυ­μα­στή όσο και ανε­ξή­γη­τη συμ­βα­τό­τη­τα και πα­ραλ­λη­λι­σμό που δι­α­πι­στώ­νε­ται με­τα­ξύ της αν­θρώ­πι­νης συ­μπε­ρι­φο­ράς και των νό­μων της φυ­σι­κής σε πολ­λούς το­μείς της κα­θη­με­ρι­νής μας ζω­ής. Έχο­ντας ασχο­λη­θεί επαγ­γελ­μα­τι­κά για πά­νω από 40 χρό­νια με την ανά­λυ­ση της αν­θρώ­πι­νης συ­μπε­ρι­φο­ράς στα πλαί­σια και με τα ερ­γα­λεία που πα­ρέ­χει η επι­στή­μη των Με­τα­φο­ρών και Συ­γκοι­νω­νι­ών, ο συγ­γρα­φέ­ας πα­ρα­θέ­τει και τεκ­μη­ρι­ώ­νει συ­γκε­κρι­μέ­νες πε­ρι­πτώ­σεις συ­σχέ­τι­σης της αν­θρώ­πι­νης συ­μπε­ρι­φο­ράς κα­τά τη δι­α­δι­κα­σία των με­τα­κι­νή­σε­ων, με φυ­σι­κά φαι­νό­με­να και γνω­στούς νό­μους της φυ­σι­κής. Στη συ­νέ­χεια επε­κτεί­νει τη συ­σχέ­τι­ση αυτή και σε άλ­λες πε­ρι­πτώ­σεις αν­θρώ­πι­νης συ­μπε­ρι­φο­ράς πέ­ραν των κα­θη­με­ρι­νών μας με­τα­κι­νή­σε­ων. Η βα­σι­κή υπό­θε­ση ερ­γα­σί­ας που γί­νε­ται και τε­λι­κό συ­μπέ­ρα­σμα της όλης δι­ε­ρεύ­νη­σης, είναι ότι αφού οι νό­μοι της φύ­σης - όπως αυτοί δι­α­τυ­πώ­νο­νται από τη φυ­σι­κή και άλ­λες θε­τι­κές επι­στή­μες – μπο­ρούν να χρη­σι­μο­ποι­η­θούν για να πε­ρι­γρά­ψουν, ή δι­και­ο­λο­γή­σουν, ή απλά εκ­φρά­σουν την αν­θρώ­πι­νη συ­μπε­ρι­φο­ρά πρέ­πει να υπάρ­χει μια ευρύ­τε­ρη αιτι­ο­κρα­τι­κή συ­σχέ­τι­ση και υπο­τα­γή του αν­θρώ­που στους φυ­σι­κούς νό­μους η οποία πρέ­πει να ανα­ζη­τη­θεί με βά­ση τις κλασ­σι­κές επι­στη­μο­νι­κές με­θό­δους των θε­τι­κών επι­στη­μών δη­λα­δή την τεκ­μη­ρι­ω­μέ­νη ανά­λυ­ση και το πεί­ρα­μα. Ένα ση­μα­ντι­κό ση­μείο εν­δι­α­φέ­ρο­ντος αλ­λά και πρό­σθε­το όφε­λος για τον ανα­γνώ­στη, είναι η ύλη του Μέ­ρους ΙΙΙ του βι­βλίου. Πα­ρου­σι­ά­ζο­νται εκεί με συ­στη­μα­τι­κό και εκλα­ϊ­κευ­μέ­νο τρό­πο όλες οι με­γά­λες θε­ω­ρί­ες της φυ­σι­κής των τε­λευ­ταί­ων 200 χρό­νων (Κλασ­σι­κή φυ­σι­κή του Νεύ­τω­να, Θερ­μο­δυ­να­μι­κή, Ηλε­κτρο­μα­γνη­τι­σμός, Γε­νι­κή και Ειδι­κή θε­ω­ρία της Σχε­τι­κό­τη­τας, Κβα­ντο­μη­χα­νι­κή) κα­θώς επί­σης και βα­σι­κά στοι­χεία θε­ω­ρι­ών από τη βι­ο­λο­γία και τα μα­θη­μα­τι­κά. Η πα­ρου­σί­α­ση και σχο­λι­α­σμός των σχε­τι­κών θε­μά­των είναι πά­ντα «από ψη­λά» σε μια προ­σπά­θεια να δι­α­κρί­νε­ται το «σύ­νο­λο» από τα «μέ­ρη», το «δά­σος» από τα «δέ­ντρα» και να προ­βάλ­λε­ται η «συ­νο­λι­κή εικό­να». Απο­κτού­με έτσι τη σω­στή εικό­να και δι­ά­στα­ση σχε­τι­κά με τη θέ­ση μας στο οικο­δό­μη­μα της φύ­σης χω­ρίς να θέ­του­με τον εαυ­τό μας στο κέ­ντρο του…