Πρωτοπόροι Ιταλοί ποιητές
Περιγραφή:
Κάθε πρωτοπορία του μοντερνισμού, μηδέ της Ιταλικής εξαιρουμένης, αναγνωρίζεται από τις προβλέψιμες τάσεις επαναστατικής αμφισβήτησης των πάντων, αλλά και από παραγωγές, δημοσιεύσεις, παραστάσεις και ιδιοτυπίες που αμέσως φαντάζουν αντιαισθητικές. Οι μουσικές της Ευρώπης γενικά, ο χορός, οι πλαστικές τέχνες, είχαν αρχίσει να μεταλλάσσονται αρκετά πριν από την πρώτη δεκαετία του 20ού αιώνα. Μόνον έτσι εξηγείται η άρτια προετοιμασία των σκαπανέων της μοντέρνας ιταλικής ποίησης, "σαν από καιρό", όπως θα έλεγε ο Καβάφης, για τις φρικαλεότητες του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και θεματικά και μορφολογικά. Επίσης "σαν θαρραλέος", ο Filippo Tommaso Marinetti (1876-1944) δεν έχασε στιγμή να χρησιμοποιήσει αυτόν καθ' αυτόν τον πόλεμο σαν θεωρητική και σαν πρακτική πρώτη ύλη για την τέχνη. Στον κυκλώνα όμως των επιστημονικών ανακαλύψεων που προηγήθηκαν της ανατολής του νέου αιώνα, π.χ., της άκαπνης πυρίτιδας, 1887· των ερτζιανών κυμάτων, 1889· των κινητήρων Ντίζελ, 1892· της γραφομηχανής Braille, 1892· των ακτινών X, 1895· ή της φορητής κινηματογραφικής μηχανής, 1895, ανέτειλε και η τραυματική μεταπολεμική αλλοτρίωση του μοναχικού νεότερου ανθρώπου που βιώθηκε από τους ποιητές πολύ πριν αναγνωριστεί ο υπαρξισμός, ή η μετεξέλιξή του στον φιλοσοφικό ρεαλισμό. Από πλευράς έκφρασης σοβούσε επί μία δεκαετία η διαδεδομένη καχυποψία ότι ο ηδυσμένος λόγος του ρομαντικού νεοκλασικισμού όχι μόνο δεν απέτρεψε το αιματοκύλισμα αλλά ίσως να συνέτεινε σ' αυτό· εξ ου και η αφαιρετική, αντι-ρητορική γλώσσα των Ιταλών πρωτοπόρων με τη βαθιά υπαινικτική ακουστική της που "μίλησαν" και ο Giuseppe Ungaretti, οι ερμητικοί που θα τον ακολουθούσαν, και όλοι οι ανένταχτοι σύγχρονοί τους όπως ο Pasolini και ο Zanzotto. [...] (Από την έκδοση)
