Καταστάσεις άρνησης: Μαθαίνοντας για τις θηριωδίες και τον πόνο

Περιγραφή:

Να κλείνουµε την πόρτα σε ένα πρόβληµα, να προσποιούµαστε ότι δεν το βλέπουµε, να συσκοτίζουµε τα γεγονότα, να µη δεχόµαστε να µάθουµε γι’ αυτά, να βλέπουµε επιλεκτικά, όλα αυτά είναι εκφράσεις της «άρνησης», της απόρριψης δηλαδή ότι υπάρχει µία δυσάρεστη πραγµατικότητα. Όπως αναφέρεται και στην αρχική έκδοση του βιβλίου, οι αλκοολικοί που αρνούνται να αναγνωρίσουν την κατάστασή τους, οι άνθρωποι που παραµερίζουν τις υποψίες για την απιστία του συντρόφου τους, η σύζυγος που δεν παρατηρεί ότι ο σύζυγός της κακοποιεί την κόρη τους, υποτίθεται ότι «αρνούνται». Οι κυβερνήσεις αρνούνται την ευθύνη τους για τις φρικαλεότητες, ενώ τις σχεδιάζουν έτσι ώστε να επιτύχουν τη «µέγιστη άρνηση» ότι συνέβησαν. Η άρνηση, σύµφωνα µε τον Cohen, δεν είναι µόνο ένα προσωπικό ζήτηµα, θεµελιώνεται στην ιδεολογική «βιτρίνα του κράτους» αποτελεί εργαλείο συγκάλυψης ωµοτήτων µέσω της αξιοποίησης γραφειοκρατικών ζητηµάτων. Το βιβλίο Καταστάσεις Άρνησης είναι η πρώτη ολοκληρωµένη µελέτη τόσο των προσωπικών όσο και των πολιτικών τρόπων µε τους οποίους αποφεύγονται και παρακάµπτονται οι δυσάρεστες πραγµατικότητες. Στις σελίδες του διερευνάται µία ποικιλία φαινοµένων, από κλινικές µελέτες κατάθλιψης έως εικόνες των ΜΜΕ για τον πόνο, καθώς και εξηγήσεις για το πώς διαµορφώνεται ο «παθητικός µάρτυρας γεγονότων» (passive bystander) και η λεγόµενη «κόπωση συµπόνιας» (compassion fatigue). Με γλαφυρό και εύληπτο τρόπο περιγράφει πώς οι µεγαλύτερες βιαιότητες και θηριωδίες εκτελούνται από αυτούς που έχουν ταχθεί να προστατεύουν τους άλλους ή τον νόµο ή τους πολίτες. Το βιβλίο δεν αποτελεί µόνο µια περιγραφή του τρόπου µε τον οποίο συνηθισµένοι άνθρωποι µετατρέπονται σε διαχειριστές της βίας, αλλά και µια ανάλυση των µηχανισµών µέσω των οποίων η βία αυτή δικαιολογείται, γίνεται δεκτή ή συσκοτίζεται. Σε µία εποχή που το έγκληµα θεωρείται όλο και συχνότερα µια ατοµική λύση και που τα εγκλήµατα του κράτους αποτελούν δυστυχώς κοινοτοπία, το κλασικό αυτό έργο έρχεται να φέρει ξανά στο επίκεντρο το θέµα της ευθύνης εκείνων, που εκ του νόµου έχουν υποχρέωση να προστατεύουν δικαιώµατα. Κυρίως όµως θέτει το ζήτηµα της πρόληψης αυτών των καταστάσεων.