Εγχειρίδιο ψυχοδυναμικής ψυχιατρικής

Περιγραφή:

Οι συγγραφείς του τόμου: Ιωάννης Βαρτζόπουλος, Χρυσή Γιαννουλάκη, Ορέστης Γιωτάκος, Βασιλική Γιωτσίδη, Βασίλης Δημόπουλος, Πέτρος Κεφάλας, Ιάκωβος Κλεώπας ,Κωνσταντίνος Κοκκώλης, Μαρία Κούντζα, Ιωάννα Κουστένη, Βενετσάνος Μαυρέας, Μαρίνα Σκουρτέλη, Νίκος Στεφανής,Στέλιος Στυλιανίδης, Γεώργιος Τζεφεράκος, Στέλιος Φαρσαλιώτης Στη σηµερινή εποχή της απανθρωποποίησης, της ψηφιακής ζωής και της συρρίκνωσης των κοινωνικών δεσµών, η ταυτότητα της ψυχιατρικής διακρίνεται από µια σηµαντική επιστηµολογική ρευστότητα και ευθραυστότητα. Αυτή η ευθραυστότητα δεν αφορά την οντολογική ύπαρξη της ψυχιατρικής διαταραχής, αλλά αφορά ουσιαστικά τις απλουστευτικές θεραπευτικές απαντήσεις απέναντι στη βιοψυχοκοινωνική πολυπλοκότητα του πάσχοντος ατόµου, οι οποίες κυριαρχούνται από τον αναγωγισµό του βιοϊατρικού µοντέλου. Η άσκηση της ψυχιατρικής πρακτικής αυστηρά µέσω τεκµηριωµένων γνώσεων και θεραπευτικών πρωτοκόλλων αποστασιοποιεί, συχνά ολοκληρωτικά, τον κλινικό ψυχίατρο και κλινικό ψυχολόγο από το βίωµα του Άλλου, από τη φαινοµενολογική υπόσταση της ίδιας της θεραπευτικής συνάντησης. Η αποκλειστική ενασχόληση µε τη διάγνωση µέσω της χρήσης κριτηρίων, που χαρακτηρίζει τα σύγχρονα πληθωριστικά διαγνωστικά συστήµατα, έχει ως συνέπεια την απουσία ενδιαφέροντος για την υποκειµενική εµπειρία των ασθενών µέσω της κατανόησης, στοιχείο πολύτιµο στις θεραπευτικές και αποκαταστασιακές προσπάθειες, µε κίνδυνο να οδηγήσει σε µια ψυχιατρική χωρίς ψυχή. Το παρόν εγχειρίδιο στοχεύει στην επαναφορά στο προσκήνιο της ψυχιατρικής θεραπευτικής πρακτικής, µέσω της ψυχαναλυτικής-ψυχοδυναµικής προσέγγισης, του βιώµατος και της κατανόησης της ψυχοπαθολογίας, τη συνάντηση µε το πάσχον υποκείµενο σε όλες τις διαστάσεις του, σε διαρκή συναλλαγή µε το πλαίσιο θεραπείας και φροντίδας. Η ανοιχτότητα του παρόντος έργου σε έναν σύγχρονο διεπιστηµονικό διάλογο επιτρέπει την καλύτερη επιστηµονική πλαισίωση και των διαισθητικών αυτών συναλλαγών, που στην ψυχανάλυση ανάγονται στις δύο θεµελιακές έννοιες της µεταβίβασης και αντιµεταβίβασης, και στη φαινοµενολογία εµφανίζονται ως η κατανοούσα πράξη µε την οποία επιδιώκεται η µεταφορά του ενός Εγώ στην περιοχή του Άλλου. Μια σύγχρονη, ανθρωποκεντρική Κοινωνική Ψυχιατρική έχει ανάγκη και από µια υποκείµενη κλινική θεωρία. Η σύγχρονη ψυχανάλυση χαρακτηρίζεται από έναν µεγάλο θεωρητικό πλουραλισµό και µια πολυφωνία θεωρητικών και κλινικών προσεγγίσεων. Ωστόσο, οφείλουµε να αποδεχθούµε στις αναζητήσεις µας το ίδιο το πνεύµα ενός αποφθέγµατος του Dante, που λέει ότι «υπάρχει ίδια ευχαρίστηση στη γνώση και στην αµφιβολία γι’ αυτήν τη γνώση, στην αµφισβήτησή της».