Ανακουφιστική συμπτωματική αγωγή ασθενών τελικού σταδίου

Περιγραφή:

Υπάρχει ένα αίσθημα αγωνίας, όταν δεν μπορείς να δώσεις απάντηση όχι μόνο για εκείνους που υποφέρουν, αλλά και για εκείνους που μοιράζονται την ερώτηση, όπως μπορεί να υπάρχει και μια απέραντη μοναξιά, όταν πρέπει να πεις “Δεν ξέρω” σε κάποιον που πονάει. Οι περισσότεροι από εμάς που ασχολούμαστε με τον ασθενή τελικού σταδίου, παρ’ όλο που η λογική σκέψη μάς υπογορεύει ότι, ούτως ή άλλως, οι απαντήσεις που θα μπορούσαν να δοθούν είναι ελάχιστες, φοβόματε πολύ και ντρεπόμαστε κρυφά, επειδή δεν έχουμε να προσφέρουμε απαντήσεις.
Το θετικό σημείο της διεπιστημονικής ομάδας και η σωτηρία για όσους από εμάς εργάζονται σε αυτές τις συνθήκες είναι ότι δεν είμαστε υποχρεωμένοι να πούμε “Δεν ξέρω” ολομόναχοι. Κατά ένα μέρος, επιβιώνουμε, επειδή αντιδρούμε από κοινού και το μεγαλύτερο μέρος της απάντησής μας είναι η ολομέτωπη, συνδυασμένη αντίδραση, που αποκαλούμε ανακουφιστική αγωγή