ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ (ΔΙΤΟΜΟ)
Περιγραφή:
Η ιστορική σημασία του Ελληνικού έθνους ως έθνους πολιτικώς ελευθέρου και αυτονόμου έληξε κατ' ουσίαν τω 146 π.Χ. επί μακράν σειράν αιώνων. Τα τελευταία λείψανα πραγματικού πολιτικού βίου της αρχαίας μητροπόλεως των Ελλήνων εξηφανίσθησαν κατά το έτος τούτο υπό τα καταστρεπτικά πλήγματα του Ρωμαίου υπάτου Μομμίου. Μετά της εις το Ρωμαϊκόν κράτος προσαρτήσεως του Περγαμηνού κράτους (129 π.Χ.) περιήλθον υπό την Ρωμαϊκήν κυριαρχίαν αι έτι διηνεκώς ακμάζουσαι Ελληνικαί πόλεις αι κείμεναι εν τη δυτική παραλία της Μικράς Ασίας. Αφού δε επί τέλους και οι πειραταί και τοξόται της Κρήτης μετά δεινών αγώνων σειράν ηναγκάσθησαν τω 66 π.Χ. να συνομολογήσωσιν ειρήνην μετά της Ρώμης, μόνη η Ρόδος διετήρει έτι επί μακρόν χρόνον, μετ' αξιολόγων τινών λειψάνων της αρχαίας δυνάμεως και αρετής, και τινα ημιαυτονομίαν. Εξαιρουμένων δε των άρτι μνημονευθεισών νήσων και της πόλεως Βυζαντίου, άπαν το των Ελλήνων γένος το εν ταις τρισίν ηπείροις του αρχαίου κόσμου παρίσταται, από των χρόνων του μεγάλου Πομπηίου, περιειλημμένον απλώς εντός του σιδηρού φραγμού Ρωμαϊκών επαρχιών. Αλλ' οι Έλληνες της Ευρώπης, ων τας τύχας παρακολουθούμεν μέχρι του παρόντος, από των χρόνων τούτων μέχρι του 1821 εκτήσαντο υψηλοτέραν σημασίαν απλώς ως διατελούντες λίαν αξιόλογοι κάτοικοι σπουδαίων επαρχιών μεγάλων κρατών, ων το κέντρον έκειτο πέραν των ορίων αυτών. Και από μεν των χρόνων του Μομμίου μέχρι του τέλους του 3 μ.Χ. αιώνος η Ρώμη, από δε των χρόνων του Κωνσταντίνου του Μεγάλου μέχρι του 1821, εξαιρουμένου του Φραγκικού επεισοδίου του 13 αιώνος, η νέα κοσμοκράτειρα πρωτεύουσα, η Κωνσταντινούπολις, εισί τα κέντρα, εν οις του λοιπού κρίνονται ισχυρώς αι τύχαι των Ελληνικών χωρών της Ευρώπης.
