Η αβάσταχτη μελαγχολία της κλεψύδρας

Περιγραφή:

Όσο περιπλανιέσαι στο κόσμο, τόσο αντιλαμβάνεσαι κάποια ξεσπάσματα ηλικιωμένων. Ασυνείδητα, κάποιο νοσταλγικό αεράκι μελαγχολίας παρασύρει τις σκέψεις τους πέρα μακρυά. Όταν οι νεότεροι φεύγουν μπροστά, εκείνοι παλινδρομούν προς τα πίσω. Η κάθε μέρα γι’ αυτούς, κατάδυση στον κόσμο των αναμνήσεων, που τους τροφοδοτεί πλουσιοπάροχα. Οι ηλικιωμένοι, έχουν πίσω δεξαμενή ενεργειών, επιτυχιών, λαθών, κατορθωμάτων, κι απογοητεύσεων. Αισθάνονται αποδιοπομπαίοι τράγοι απ’ την κοινωνία που οι ίδιοι δημιούργησαν. Πολλοί αναλώνονται ν’ αφήσουν το στίγμα τους σ’ ένα μέλλον αδιαμόρφωτο, στο οποίο εναποθέτουν πολλά και την όποια... συνέχεια, με παράδειγμα τα παιδιά τους. Οι αισθήσεις φαίνονται αγκυλωμένες, που αποκλείουν την πιθανότητα συγκρούσεων και συγκινήσεων. Όσο προχωράει η ηλικία, οι κλειστές κάμαρες του σπιτιού τους αποτελούν τον κόσμο τους. Έπιπλα, βιβλία, αγαπημένα αντικείμενα απλωμένα εδώ κι εκεί, πίνακες, όλα σηματοδοτούν παρελθούσες στιγμές. Γι’ αυτούς σημαίνουν πολλά, για τους νέους, παλινδρόμηση. Η μειωμένη όραση δίνει τη θέση της στην ενδοσκόπηση, η μείωση της ακοής αποκλείει νέα ερεθίσματα, η αφή περίεργες διεγέρσεις. Όλα μας παραπέμπουν, στο χαρακτικό ‘Μελαγχολία’ (1514) του Άλμπρεχτ Ντύρερ. Πέντε αιώνες τώρα, και δεν άλλαξε η ροή των πραγμάτων στον κόσμο μας!... Οι ηλικιωμένοι, πιασμένοι απ’ τα κλαδιά της όχθης ενός ποταμού νεότητας, που κυλάει αποφασιστικά, παρακολουθούν τα γεγονότα, αλλά η πραγματική ζωή, βρίσκεται πίσω! Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μπερδεύονται, τα συναισθήματα ξεχειλίζουν αδικαιολόγητα. Η πείρα και η όση σοφία κατέκτησαν, δεν μπορούν να αντικαταστήσουν τη ρώμη και τη φαντασία των νέων, η περιθωριοποίηση και η προσφυγή στις αναμνήσεις, μονόδρομος. Βρίσκουν ότι κάθε καινούργιο περικλείει ένα παλιότερο, και κάθε παλιότερο μπορεί να πάρει τη μορφή καινούργιου. Και γιατί όχι, η κακία και η καλοσύνη να αποτελούν διαφορετική όψη του ίδιου νομίσματος. Ενσωματώνοντας εικασίες και παραδοχές, πορεύονται προς τη σοφία η οποία και τους οδηγεί σε βαθύτερα διαμερίσματα πραγματικότητας. Γνωρίζουν, όμως, ότι αυτό που σήμερα πρεσβεύουν οι νέοι, εκείνοι το πίστεψαν, δεκαετίες νωρίτερα! Κι ας λέει ο Γκαίτε στον ‘Φάουστ’: ‘...Δεν είχα τίποτε, όμως είχα πλήθια:/χαρά στην πλάνη, την ορμή γι’ αλήθεια/Τη δίψα εκείνη ακράτη δώσ’ μου πίσω/την τρίσβαθη πικρή χαρά/να μπορώ να μισήσω, ν’ αγαπήσω/δώσ’ μου τη νιότη μου ξανά...’!