Εύλαλη φιλαμαρτήμων ερημιά
Περιγραφή:
«Όταν η μοναξιά πνίγει»
Γράφω
Όσο να χαμηλώσει πιότερο το φως
Όσο φωνή να γίνει δριμύς βοριάς αμίλητος πεισματάρης λυγμός
Εντός μου
Κρυφές καταπαχτές οι μέρες μου δεν είναι πλούσιες ποτέ
Γεμάτες σοβάδες βογκούν μονολογούν
Μαυρίζουν τον ουρανό
Φλογώνουν ολοένα την πείνα της ψυχής
Με σιωπηλά δάκρυα το παγωμένο ζεσταίνουν κορμί μου
Αστοχημένος από πάντα αποσκιάζω τη λύπη στις γωνιές της ύπαρξης
Για να ζω
Το νου αφήνω στις απαγορεύσεις της βιωμένης ζωής μου
Σε μια σειρά φίλυδρες λεύκες
Σε πλέγμα ποθητού μύθου αναμετρώ τα βήματα μου
Για να ζω
Όταν η μοναξιά πνίγει γράφω
Εκχέω ροδόσταγμα στις ρωγμές μου
Με των κρύων ημερών μου πορεύομαι τα απομεινάρια
Σε ένα ταξίδι δίχως επιστροφή στα έγκατά μου
Όταν λυτρωτική καταφυγή η ποίηση με διαστέλλει αποτινάζω τη λύπη
Την ερημιά κατακτώ
Μόνος δεν είμαι όταν η μοναξιά πνίγει
Γράφω
[Από την έκδοση]
