Τέχνη και ψυχροπολεμική διπλωματία

Περιγραφή:

Πώς εκθέσεις τέχνης υπηρέτησαν ιδεολογικά και πολιτικά συμφέροντα μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο; Σε ποιες περιόδους του παρελθόντος και σε ποια έργα τέχνης ανατέθηκαν "διπλωματικές αποστολές" στα χαρακώματα του σκληρού ψυχροπολεμικού ανταγωνισμού; Πώς η Ελλάδα συνδέθηκε με τον μεταπολεμικό δυτικό πολιτισμό; Τι είδους εκθέσεις έβλεπε και πώς τις προσλάμβανε το αθηναϊκό κοινό; Πώς διαμορφώθηκαν οι μεταπολεμικές εθνικές πολιτιστικές ταυτότητες στην Ευρώπη;
Στο βιβλίο αυτό εξετάζονται για πρώτη φορά σε έκταση μεγάλης κλίμακας διεθνείς εικαστικές εκθέσεις που πραγματοποιήθηκαν στην Αθήνα στη διάρκεια των δεκαετιών 1950 και 1960. Μέσα από πέντε σημαντικές εκθέσεις αναδεικνύονται οι πολιτικοί, ιδεολογικοί και θεσμικοί δεσμοί που απέκτησε η Ελλάδα με τη Δυτική Ευρώπη: πρόκειται για τη φωτογραφική έκθεση Οικογένεια του Ανθρώπου (1958), την έκθεση της συλλογής Σταύρου Νιάρχου (1958), τη ζωγραφική ο Caravaggio και οι συνεχιστές του (1962), την ιστορικής σημασίας Βυζαντινή τέχνη - Τέχνη Ευρωπαϊκή (1964) και τα εντελώς πρωτότυπα Παναθήναια γλυπτικής (1965). Μέσα από την αναλυτική τους παρουσίαση διαφαίνονται οι μέθοδοι, οι αρχές και το δίκτυο συνεργασιών των επιμελητών τους, καθώς και το θεσμικό πλαίσιο που διαμορφώθηκε στη Δύση στον χώρο του πολιτισμού.
Το βιβλίο στοχεύει στη σκιαγράφηση των προτύπων που προβλήθηκαν και καλλιεργήθηκαν και των τρόπων με τους οποίους το ελληνικό κοινό προσανατολίστηκε σε νέες πολιτιστικές αξίες στο πλαίσιο του Ψυχρού Πολέμου. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)