Ημερολόγιο ενός συνθέτη 1982-2012
Περιγραφή:
29 Νοεμβρίου 2010 Ποια είναι η καρδιά της Ελλάδας; Ο Άγιος Νικόλαος Αχαρνών, τα Κάτω Πατήσια, η Κυψέλη. Άθλιες πολυκατοικίες, μιζέρια... Βρέθηκα χθες βράδυ στον Άγιο Νικόλαο με τον Πλαϊτάκη, στο μίζερο διαμερισματάκι μιας ζωγράφου - η φρίκη στην απλότητα και στην αλήθεια της. Η ωμότητα της πραγματικής ζωής σ' αυτή τη χώρα. Η ζωγράφος είναι διορισμένη σε σχολείο στη Θήβα, όπου πηγαίνει κάθε μέρα, ακόμη κι όταν δεν διδάσκει (την Παρασκευή). Απ' το δημόσιο έχει να πληρωθεί εδώ κι έναν χρόνο, ενώ έχει πετύχει στον ΑΣΕΠ. Ζει με δανεικά και με μια συγκάτοικο απ' τη Γεωργία, για να μοιράζονται το νοίκι. Παντού αποτυπωμένο το κακό γούστο. Όταν μπήκαμε, έβλεπε ένα σήριαλ ("Το νησί") σε μια μικρούλα τηλεόραση της δεκάρας και σχεδόν δεν μας πρόσεχε για μισή ώρα. Είναι κοντή, με φαρδιά λεκάνη, και φορούσε κολλητό παντελόνι με χρωματιστές μπότες. Στο τέλος, έβαλε κι ένα κόκκινο καπέλο. Δεν είχε ούτε τιρμπουσόν στο σπίτι για ν' ανοίξουμε ένα μπουκάλι μπωζολαί νουβώ που είχε φέρει ο Μπάμπης. Αναγκάστηκα να πάω στην ΕΒΓΑ από κάτω, που την είχε ένας Αλβανός. Απέξω, μια παρέα συμπατριώτες του έπιναν μπίρες και τραγουδούσαν με τη συνοδεία ακορντεόν. Ακριβώς δίπλα στις γραμμές του ηλεκτρικού. Επάνω, στο διαμέρισμα ξανά. Ο Μπάμπης είχε πάθει κατάθλιψη σε χρόνο μηδέν. Απ' τους τοίχους μας κοίταζε η γιαγιά (Πόντια αυτή) της ζωγράφου, από διάφορες μεγεθυμένες φωτογραφίες του γάμου της. Αυτό είναι και το θέμα της τωρινής δουλειάς της ζωγραφίνας. Θυμίζανε κάπως τη μάνα του Ταρκόφσκι σε ταινίες του. Μια κατάσταση τελείως πρωτόγνωρη για μένα. Αυτή δεν ήπιε ούτε μία γουλιά κρασί και δεν κάπνιζε. Κάποια στιγμή τελείωσε το σήριαλ και μιλήσαμε για λίγο. Μ' έπιασε μια λιγούρα, γιατί δεν είχα φάει το μεσημέρι. Στο σπίτι δεν υπήρχε ούτε φρυγανιά, έτσι μου φάνηκε. Οπότε, είπαμε με τον Μπάμπη να φύγουμε. Του πρότεινα να φάμε σουβλάκια. Στο τέλος, καταλήξαμε στην κεντρική αγορά. Είχε μείνει ανοιχτό ένα μαγαζί, όπου ήμασταν μόνοι μας. Αργότερα μπήκε μια παρέα με σκυλούδες. Φάγαμε με μισή καρδιά και φύγαμε. Είχε πάει σχεδόν δώδεκα.
