Αλεπού, αλεπού, τι ώρα είναι;

Περιγραφή:

Τελευταίο τηλεγράφημα της Επιτροπής επί της ανταλλαγής στη Σινασό προς την Αντιπροσωπεία της Πόλης: "Σήμερα 2 Οκτωβρίου του 1924 φεύγουμε από την πατρίδα οριστικά". Η ρίζα και η ρίζα του κακού. Η βία, η νοσταλγία, το διαγενεαλογικό τραύμα, η πορεία που γίνεται ανάδρομη, που από γραμμική γίνεται κυκλική, ρόδα στη λάσπη που γυρνά, τροχός για χάμστερ. "Την πρώτη φορά που τσακωθήκαμε με τον Λευτέρη, δε σταθήκαμε ιδιαίτερα σ’ αυτό. Είπαμε πως είναι φυσιολογικό καμιά φορά τα ζευγάρια να μαλώνουν μεταξύ τους. Όταν άρχισε ο ένας καβγάς μετά τον άλλον, πήγαινα και κλεινόμουν στο μπάνιο κι άφηνα τη βρύση να τρέχει, οι διπλανοί άκουγαν τη βρύση να τρέχει, κοίταζα βαθιά στον καθρέφτη, κολλούσα τη μύτη μου. Δεν έκλαιγα, κοίταζα. Η βρύση έτρεχε". Η χρήση ντοκουμέντων από τη μία κι η παρείσφρηση (παρα)μυθικών στοιχείων από την άλλη σκιαγραφούν το δίχως μάσκα πρόσωπο της ζωής, την άκρως ρεαλιστική και ταυτόχρονα μαγική της όψη, ενώ συχνά οι ρόλοι αντιστρέφονται, με αποτέλεσμα το ντοκουμέντο να αποκτά σουρεαλιστική διάσταση και το παραμύθι ν’ αναδεικνύει ατόφια την πραγματικότητα.