Δημόσιες συμβάσεις
Περιγραφή:
Το παρόν πόνημα «Δημόσιες Συμβάσεις - Ενωσιακό Δίκαιο και Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου» αποτελεί επικαιροποιημένη μορφή της διδακτορικής διατριβής της συγγραφέως, η οποία, μεταξύ όλων των θεματικών που άπτονται των δημοσίων συμβάσεων, εστιάζει στο ειδικότερο ζήτημα μείζονος σημασίας του προσδιορισμού του πεδίου εφαρμογής του δικαίου των δημοσίων συμβάσεων. Το Κράτος, προκειμένου να εκσυγχρονισθεί και να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της ιδιωτικοποίησης των άλλοτε κρατικών μονοπωλίων και της εν γένει απορρύθμισης, υιοθετεί σταδιακά ένα νέο πρότυπο οργάνωσης της Διοίκησης, στο πλαίσιο του οποίου αναπτύχθηκε και ο θεσμός της αναθέτουσας αρχής. Εργαλείο για τον προσδιορισμό της έννοιας της αναθέτουσας αρχής, πέραν του νομοθετικού πλαισίου των Οδηγιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι η Συμφωνία για τις Δημόσιες Προμήθειες του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου. Με τη Συμφωνία αυτή, η οποία ρυθμίζει συμβάσεις προμήθειας αγαθών, παροχής υπηρεσιών και κατασκευής έργων, διευρύνεται η έννοια της αναθέτουσας αρχής σε σχέση με την αντίστοιχη των Οδηγιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ειδικότερα, στις Οδηγίες κυρίαρχο κριτήριο για το χαρακτηρισμό μιας αναθέτουσας αρχής είναι η άσκηση από το κράτος, άμεσα ή έμμεσα, ενός επαρκούς βαθμού ελέγχου στη διοίκηση του Νομικού Προσώπου Ιδιωτικού Δικαίου από το οποίο ελλοχεύει ο κίνδυνος επηρεασμού της λήψης αποφάσεων για την ανάθεση δημοσίων συμβάσεων και συνακόλουθα ο κίνδυνος εθνικής προτίμησης ή γενικότερα επιλογής του αντισυμβαλλομένου με μη οικονομικά κριτήρια. Το κριτήριο αυτό τεκμαίρεται όταν το κράτος διορίζει μέλη της διοίκησης του Νομικού Προσώπου Ιδιωτικού Δικαίου ή το χρηματοδοτεί. Η Συμφωνία για τις Δημόσιες Προμήθειες του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου αναγνωρίζει ως κριτήριο για τον προσδιορισμό της έννοιας της αναθέτουσας αρχής και την έννομη σχέση της αντιπροσώπευσης, ώστε αναθέτουσα αρχή είναι και το πρόσωπο το οποίο εκδίδει κανονισμούς και δημοσιεύει προκηρύξεις διαγωνισμών οι οποίες δεν είναι δικές του και δεν εκδίδονται για δικό του λογαριασμό ή συνάπτει τη δημόσια σύμβαση για λογαριασμό του εντέλλοντος προσώπου. Γεννάται συναφώς το ερώτημα εάν οι διατάξεις της εν λόγω Συμφωνίας αποτελούν βάση για τον προσδιορισμό του πεδίου εφαρμογής του δικαίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τις δημόσιες συμβάσεις.
Η ανά χείρας μονογραφία αυτό παρουσιάζει με πληρότητα, την ευρύτερη προβληματική του προσδιορισμού της έννοιας της αναθέτουσας αρχής στην έννομη τάξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης με συγκριτικές προεκτάσεις σε αντίστοιχους θεσμούς εθνικών δικαίων του ευρωπαϊκού χώρου. Εξαιρετικά πρωτότυπες είναι οι κατηγοριοποιήσεις που γίνονται και οι λύσεις που προτείνονται αναφορικά με την επίδραση που ασκεί η Συμφωνία για τις Δημόσιες Προμήθειες στις αντίστοιχες Οδηγίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το βιβλίο εντάσσεται στα ειδικά θέματα του διοικητικού δικαίου που αναδεικνύουν όμως και τα σύγχρονα ζητήματα δημοσίου δικαίου γενικότερα και είναι χρήσιμο τόσο στην εκπαιδευτική όσο και στη δικαστηριακή και εν γένει εφαρμοστική του δημοσίου δικαίου διαδικασία.
