Με το βήμα βαρύ και πονεμένο, κουβαλάω στις πλάτες μου τα βάσανα όλων των ετών. Ο δρόμος, πάντοτε ανηφορικός ήτανε για μένα. Από μικρό παιδί. Μα το κεφάλι κάτω δεν το έβαλα. Μέσα μου κράταγε καλά αναμμένη η ελπίδα. Στο τέλος της πορείας έπρεπε να βρισκόταν ο παράδεισος. Αλλιώς, τι νόημα θα είχε η ζωή; Έπαιρνα κουράγιο καθώς σωνόντουσαν τα βήματα, καθώς λιγόστευε ο χρόνος. Μέχρι που σε συνάντησα… και τα μάτια μου άρχισαν να τα βλέπουν όλα αλλιώτικα ένα γύρω. Ο ρυθμός μου ζωντάνεψε δίπλα σου, ενώ τρέχαμε ανάλαφρα στην κατηφοριά. "Κοίτα!" μου είπες μια φορά και μου 'δειξες τα χρώματα του δειλινού. "Έτσι θα είναι το σπίτι μας..." Σήκωσα το βλέμμα στον ουράνιο θόλο. Με κομμένη την ανάσα άκουγα τη σκέψη μου να συνθέτει τη μελωδία. Μου 'βαλες στο χέρι το κλειδί, και η ψυχή μου σε ακολούθησε προσδοκώντας την ευτυχία...