Μάνος Λοΐζος

Περιγραφή:

Οι άνθρωποι στον τόπο αυτό που λέμε Ελλάδα, από την εποχή του Ομήρου μέχρι τη ζοφερή σημερινή πραγματικότητα, πέρασαν απ’ τα σαράντα κύματα της Ιστορίας. Κλέη και δηώσεις, επάρσεις και ταπεινώσεις, δόξες και καταφρόνιες. Μια μικρή γωνιά του κόσμου κάποτε έφτασε να κυριεύσει όλο τον κόσμο· μα το περσότερο που έχουν να θυμούνται βιωματικά οι την Ελληνικήν λαλούντες είναι το αμφίβολο, το αναιρέσιμο, το φευγαλέο των Καιρών. Ότι μόνοι, ή σχεδόν μόνοι, προάσπιζαν το είναι τους, την ψυχή τους, κρατώντας την εύθρυπτη πεταλούδα ανάμεσα στις χούφτες τους· και τραγουδώντας της... Κι όποιος καλύτερα της τραγουδούσε, γινόταν του Καιρού του η ψυχή. Όπως ο Μάνος Λοΐζος, που στα σαράντα πέντε μόλις χρόνια που έζησε ανάμεσά μας κρατούσε αυτός τις ψυχές ολωνών μας, κι άλλοτε τις νανούριζε, άλλοτε τις αλάφιαζε, άλλοτε παιχνιδιάρικα μ’ ένα δελφινάκι τις σεργιανούσε μεσοπέλαγα στου Έρωτα την προσμονή, κι άλλοτε με νότες μπλαβιές, με mal du depart, κερνούσε πικρό γλυκό του κουταλιού... Ένας τέτοιος δημιουργός και οι δημιουργίες του δεν εξαντλούνται, δεν μπορούν να εξαντληθούν, στις 300 σελίδες ενός βιβλίου. Σε όσες σελίδες, οποιουδήποτε βιβλίου! Όμως η προσπάθεια αυτή του "Μετρονόμου", με την έκδοση "Μάνος Λοΐζος. Απ’ τη μνήμη στην καρδιά", την οποία επιμελήθηκε ο Θανάσης Συλιβός και το εξώφυλλό της φιλοτέχνησε ο Πέτρος Παράσχης, ξεχωρίζει γιατί είναι έργο φτιαγμένο από καρδιάς! Στις εμπλουτισμένες με σπάνιο φωτογραφικό υλικό και ντοκουμέντα αρχείου σελίδες του συγκεντρώνεται οτιδήποτε έχει σχέση με τον σπουδαίο δημιουργό: η διαδρομή του (Αλεξάνδρεια - Αθήνα - Μόσχα), η πλήρης εργογραφία (μουσική για τον κινηματογράφο και το θέατρο) και δισκογραφία του, οι λιγοστές συνεντεύξεις του, κείμενα γραμμένα από συνεργάτες και φίλους του (Μίκης Θεοδωράκης, Γιάννης Ρίτσος, Φώντας Λάδης, Λευτέρης Παπαδόπουλος, Μανώλης Ρασούλης, Χρήστος Λεοντής, Γιάννης Νεγρεπόντης, Δημήτρης Χριστοδούλου, Κωστούλα Μητροπούλου, Νότης Μαυρουδής κ.ά.), σελίδες από σημειώσεις του, γράμματά του από ευτυχισμένες εποχές αλλά και άλλα, από το κρεβάτι του νοσοκομείου... Ένα βιβλίο που όταν το κλείνεις μετά την τελευταία του σελίδα τα χέρια αρνούνται να το αφήσουν, σαν ν’ αρνείται η ψυχή να συγκατανεύσει στον αποχωρισμό...