Στο παρόν έργο επιδιώκω να αναπτύξω με τη μεγαλύτερη δυνατή συντομία και με τα ισχυρότερα δυνατά επιχειρήματα που συνέλεξα: α) τα στοιχεία ελληνικότητας που επικρατούσαν στο Βυζάντιο και επιτρέπουν τον χαρακτηρισμό του "Ελληνικό Βυζάντιο", β) τον σημαντικότατο παράγοντα που σφράγισε τη ζωή του λαού του Ελληνικού Βυζαντίου και ήταν η Ελληνορθόδοξη Ανατολική Εκκλησία, γ) ορισμένα στοιχεία τα οποία καταρρίπτουν τους ισχυρισμούς αυτών που προσπαθούν να ανατρέψουν την άποψη για την Ελληνικότητα του Βυζαντίου, δ) την πνευματικότητα και τον πολιτισμό του Ελληνικού Βυζαντίου και ε) το γεγονός, ότι, δικαίως η Ιστορία του Βυζαντίου εντάσσεται στην γενικότερη Ιστορία του Ελληνικού Έθνους και ότι το Βυζάντιο αποτελεί περίοδο η οποία επιβεβαιώνει τη συνέχεια της Ελληνικής Ιστορίας, ώστε αυτή, παρά τις περιπέτειες, τα ανεβο-κατεβάσματα και τις όποιες -φυσιολογικές- επιδράσεις, να είναι αδιάλειπτη. Το Ελληνικό Βυζάντιο υπήρξε ένας μεγάλος σταθμός που ένωσε το παρελθόν με το μέλλον της πατρίδας μας. Ήταν "δισέγγονο" της αρχαίας Ελλάδας -όπως έγραψε ο Κων. Παπαρρηγόπουλος- και ταυτόχρονα αφετηρία του Νέου Ελληνισμού, όπως γενικά γίνεται δεκτό.