Ο ασθενής που θεράπευσε το θεραπευτή του
Περιγραφή:
"Τι γνώμη έχετε για τη θεραπεία σας ως τώρα;" ρώτησα. "Είναι πολύ καιρός. Δυο χρόνια". Τεράστια παύση. Δεν ήθελε να πει σε ένα θεραπευτή ότι η θεραπεία ήταν χαμένος χρόνος, αν και υποψιάζομαι ότι έτσι ένιωθε. "Έχετε εθιστεί σ' αυτήν;" ρώτησα. "Στις εβδομαδιαίες συμβουλευτικές συνεδρίες; Δεν ξέρω", είπε, ενώ φαινόταν πιο επιφυλακτικός. "Είναι ενδιαφέρουσα ερώτηση. Δεν το έχω σκεφτεί ποτέ. Δεν έχω σκεφτεί ότι είμαι εθισμένος σ' αυτές. Δεν ξέρω". "Μήπως η Τζούντι Ριντ είναι εθισμένη σε εσάς; Ξέρετε, η θεραπεύτριά σας;" "Δεν ξέρω. Ίσως να είναι". "Έχετε την υποψία ότι ίσως ισχύει κάτι τέτοιο;" "Πιθανόν. Ναι". "Τι σας έκανε να το σκεφτείτε;" "Ίσως να θέλει... ίσως να είναι εθισμένη στην επιθυμία της να δει κάποια αλλαγή σε μένα". "Λοιπόν", αποτόλμησα, "πώς σκοπεύετε να θεραπεύσετε τη θεραπεύτριά σας;" Απόλυτα λογικοί άνθρωποι υιοθετούν μερικές φορές περίεργες στρατηγικές για να αντιμετωπίσουν τα σκαμπανεβάσματα της ζωής. Συχνά η παραδοσιακή θεραπεία αναγνωρίζει -λαθεμένα- αυτές τις στρατηγικές ως παθολογίες που πρέπει να θεραπευτούν. Ο θεραπευτής Stanley Siegel αντιμετωπίζει τα πράγματα διαφορετικά. Στο βιβλίο "Ο ασθενής που θεράπευσε το θεραπευτή του" ανατρέπει τις παραδοσιακές θεωρήσεις καθώς προκαλεί τη συμβατική θεραπευτική σκέψη με την ανορθόδοξη προσέγγιση του: Αντί να ταξινομεί τα προβλήματα των πελατών του σε παθολογικές κατηγορίες και να προσπαθεί να τα "διορθώσει", τους ενθαρρύνει να εκτιμήσουν την προσαρμοστική ευστροφία τους. Στη διαδικασία αυτή σχεδόν πάντα συμβαίνει κάτι αξιοπρόσεκτο - όπως στην περίπτωση του ζευγαριού που ξεπέρασε τις συγκρούσεις υψώνοντας ένα πραγματικό τείχος στο σπίτι του ή στην ιστορία που έδωσε τον τίτλο στο βιβλίο, όπου ο Siegel υποκινεί μια αντιστροφή των ρόλων για έναν επίμονα επιφυλακτικό πελάτη ο οποίος, εντελώς απροσδόκητα, λύνει το πρόβλημα της θεραπεύτριάς του. Οι δώδεκα αυτές ιστορίες, που συγκινούν, διασκεδάζουν και συγχρόνως προκαλούν τη σκέψη, καταδεικνύουν τις πεποιθήσεις του Siegel πως η θεραπεία είναι ένας δρόμος διπλής κατεύθυνσης, όπου ο θεραπευτής έχει να μάθει πραγματικά όσα και ο ασθενής, και πως η θεραπεία είναι δυνατή μόνο όταν ο θεραπευτής σέβεται αληθινά τους ασθενείς του
