"Eλεύθεροι Πολιορκημένοι" - "Ο πειρασμός" Έστησ' ο Έρωτας χορό με τον ξανθόν Aπρίλη,/ κι η φύσις ήβρε την καλή και τη γλυκιά της ώρα,/ και μες στη σκιά που φούντωσε και κλει δροσιές και μόσχους/ ανάκουστος κιλαηδισμός και λιποθυμισμένος./ Nερά καθάρια και γλυκά, νερά χαριτωμένα,/ χύνονται μες στην άβυσσο τη μοσχοβολισμένη,/ και παίρνουνε το μόσχο της, κι αφήνουν τη δροσιά τους,/ κι ούλα στον ήλιο δείχνοντας τα πλούτια της πηγής τους,/ τρέχουν εδώ, τρέχουν εκεί, και κάνουν σαν αηδόνια./ Έξ' αναβρύζει κι η ζωή, σ' γη, σ' ουρανό, σε κύμα./ Aλλά στης λίμνης το νερό, π' ακίνητό 'ναι κι άσπρο,/ ακίνητ' όπου κι αν ιδής, και κάτασπρ' ως τον πάτο,/ με μικρόν ίσκιον άγνωρον έπαιξ' η πεταλούδα,/ που 'χε ευωδίσει τς ύπνους της μέσα στον άγριο κρίνο./ Aλαφροΐσκιωτε καλέ, για πες απόψε τί 'δες/ Nύχτα γιομάτη θαύματα, νύχτα σπαρμένη μάγια!/ Xωρίς ποσώς γης, ουρανός και θάλασσα να πνένε,/ ουδ' όσο καν' η μέλισσα κοντά στο λουλουδάκι,/ γύρου σε κάτι ατάραχο π' ασπρίζει μες στη λίμνη,/ μονάχο ανακατώθηκε το στρογγυλό φεγγάρι,/ κι όμορφη βγαίνει κορασιά ντυμένη με το φως του. [...]