Ποιητικό Ημερολόγιο Αγάπης

Περιγραφή:

Για την ποίηση του Γιώργου Ι. Μποτή
Τρυφερά, τρυφερά και απόσιγα, ο ποιητής Γιώργος Μποτής, παίρνοντας λέξεις και φυσώντας στα μαλλιά τους, τις εξακτινώνει σαν αστεριών φιλιά, τις φτερώνει σαν αυγινά ρόδινα χρώματα, τροχιοδρομώντας τες σαν μέλι και βάλσαμο στις ψυχές μας.
Όλα του ποιητή αναβλύζουν, τα δάχτυλα, τα χείλη, τα μάτια, οι δακρυρρόες, οι αφές, τους ασίγαστους γλυκασμούς του. Και γίνονται οι τρίλιες του, αναβρυτήριο κεχαριτωμένο.
Πώς φλέγεται ο ποιητής; Πώς περιδινίζεται απ’ τους ουράνιους ψαλμούς; Και πώς συλλέγει τα πρελούδια, μετουσιώνοντάς τα σε αρτύματα αγάπης; Μόνο της ποίησης τα μάγια έχουν αυτές τις απαντήσεις. Εξ άλλου οι ποιητές πρώτοι έψαυσαν των αστρών και των ήλιων τα μυστήρια χρώματα. Έτσι φόρτισαν της ψυχής τους το βύθος το ανέγγιχτο. Κι έτσι έχουν να λένε, πάμε μακριά, πάμε βαθιά, να μπορούμε κι ακόμα...
Η αγάπη της αγάπης, η ικεσία της ειρήνης, η αγάπη της στοργής, η απαντοχή της καθάριας μέρας, η μάνα, οι μνήμες, η γραφή, αυξαίνουν το μέλπος του ποιητή, μα αυτός “ένας κόκκος άμμου στην ατέρμονη αγκαλιά” του Θείου νιώθει μικρός και παράκλητος: Ικετεύω σε Κύριε, “Άγνιζε, Κάθαρε και Ρύθμιζέ με. / Κάλλυνε, Συνέτιζε και Φώτιζέ με”. Και του δίδεται, η του πνεύματος διαυγής και μελίρρυτη χάρις. Κι ο καθαρτήριος νιπτήρ λούζει τα μάτια του. Και στ’ ακροδάχτυλά του, φλογερός αιματίτης. Εγγίζει αυτός ο πυρφόρος όλα τα τρυφερά και αινέσιμα και αγάλλεται η ψυχή του, και γαληνεύει η ψυχή μας, και μέλπει μελίφθογγος και μελωδούνε τα χείλη μας, κι αναφτερώνουν τα χέρια του κι εμείς στ’ ανεμούρια, στ’ αγεριού του το χάδι.
Γιώργου Μποτή, “Αγάπης Εγκώμιον”, μια πολύανθη πλημμυρίδα, στο τόσο γκρίζο των καιρών.