Το πέτρινο κτίριο

Περιγραφή:

Πώς αφηγείσαι τον εφιάλτη; Πώς κάνεις την κόλαση λογοτεχνία; Τον πόνο τραγούδι; Στο καλύτερο ως τώρα βιβλίο της, η Ασλί Ερντογάν περιγράφει το ανείπωτο, αφαιρώντας τη φρίκη του, χωρίς να αλαφραίνει το υπαρξιακό του βάρος. Στο σπάνιο ποιητικό αυτό κείμενο, κινούμενη στο όριο μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας, στο μεταίχμιο της σκιάς και του φωτός, μια γυναίκα παλεύει με τις αναμνήσεις της από την εποχή που ήταν κρατούμενη στο Πέτρινο Σπίτι. Σε αυτή τη φυλακή, όπου συνυπάρχουν πολιτικοί κρατούμενοι, διανοούμενοι που αψήφησαν τη λογοκρισία και μικρά παιδιά, κλεφτρόνια του δρόμου, οι οποίοι μοιράζονται την ίδια ψυχική και σωματική οδύνη, μια γυναίκα αναζητεί τη φωνή της, με τον τρόπο που ο λογοτέχνης αναζητεί τα λόγια του, βρίσκοντας τελικά παραστάτη στο λυπητερό της τραγούδι έναν άγγελο, κι έναν γέρο που πεθαίνοντας της αφήνει κληρονομιά τα μάτια του. Το θαυμαστό στο βιβλίο αυτό δεν βρίσκεται στην περιγραφή των φρικτών συνθηκών διαβίωσης και στην φρικαλεότητα των τουρκικών φυλάκων, την οποία αντιλαμβανόμαστε πίσω από το πέπλο των ονειρικών αναμνήσεων της αφηγήτριας, αλλά στην απρόβλεπτη τρυφερότητα που αποπνέει ένα τραγούδι για την ανθρώπινη θηριωδία.

ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΓΡΑΨΑΝ:

Asli Erdogan, Το πέτρινο κτίριο
Πώς είναι να είσαι εξόριστος και η χώρα σου να μην σε αφήνει να επιστρέψεις έχοντας για σένα μία φυλακή ως αναγνώριση του έργου σου; Πώς είναι να ζεις υπό τον φόβο και την απειλή της σύλληψής σου αν ποτέ πατήσεις το πόδι σου στο έδαφος της πατρίδας σου μόνο και μόνο επειδή μίλησες ελεύθερα και δίχως κανένα δισταγμό; Η συγγραφέας ζει χρόνια τώρα εξόριστη στη Γερμανία όπου και έχει καταφύγει για να γλιτώσει από το δικτατορικό και ανελεύθερο σύστημα μιας τουρκικής ηγεσίας που φιμώνει τους ανθρώπους και τους φυλακίζει για λόγους που και οι ίδιοι ποτέ δεν κατάλαβαν. Δίκες παρωδία, κρίσεις ανθρώπων με το πρόσχημα πως είναι εχθροί του κράτους, ένα κράτος φάντασμα που τίποτα δε δίνει μα παίρνει κάθε δικαίωμα και το συρρικνώνει κατά το δοκούν.