Ο συσσωρευμένος χρόνος

Περιγραφή:

Ημιανάπαυση [...] Ευχαριστώ για τα ποιήματα που μου στείλατε. Ενθουσιάστηκα. Υπάρχει λιτότητα, τεχνική προσωπική και ύφος, επί τέλους, ύφος. Τα χάρηκα. [...] Κώστας Χ. Γεωργουσόπουλος, Ιανουάριος 1976 59 ποιήματα και 35 για τον δρόμο [...] Η γλώσσα του διαπραγματεύεται με ανάλαφρη ρυθμική πείρα την ασταθή ουσία των πραγμάτων, οι τολμηρές συχνά συλλήψεις του επιδέξια εκβάλλουν σε μια γαλήνεια εξάντληση της εντάσεως και οι εικόνες που πλάθει θυμίζουν κάπως τα αρνητικά της φωτογραφίας, τα βυθισμένα στα υγρά του σκοτεινού θαλάμου και την ονειρική καθυστέρηση με την οποία αποκαλύπτουν σιγά σιγά τα χαρακτηριστικά τους. [...] Εισήγηση: Κική Δημουλά, Ακαδημία Αθηνών. Βραβείο Γ. Αθάνα, Δεκέμβριος 2004 Ποίηση 1966-2008, συγκεντρωτική έκδοση [...] Ο Λιόκης είναι κάποιος σαν τον «μοναχικό οδοιπόρο» του Μάλερ, αλλά και του Χατζιδάκι. Σκύβει με προσοχή πάνω από το στίχο, είτε έμμετρο είτε πεζό, «αφήνεται» στο ρυθμό, μετουσιώνει ποιητικά το ερέθισμα, στέκεται σεμνά, σαν επιμελής μαθητής ή νεοσύλλεκτος, απέναντι στην Ιστορία και την Ποίηση, αναζητώντας, χωρίς να το γνωρίζει εκείνη την περίοδο, τα «ένδον ρήματα» του Άρη Αλεξάνδρου, παρατηρεί και συναισθάνεται, αναπολεί κι ελπίζει, καθώς περιπλανιέται σε ξένες χώρες και ξένες αγκαλιές, σε αναζήτηση του νόστιμου ήματος και έρωτος, ακολουθώντας συχνά τα ίχνη του Ν. Γκάτσου, ενός μοναδικού «μάστορα» της εικονοπλαστικής στιχουργικής και της παρήχησης. Ορισμένα από τα ποιήματά του έχουν κάτι από το φευγαλέο μιας ακουαρέλας, κι άλλα διατηρούν το ξεθωριασμένο μιας κιτρινισμένης φωτογραφίας, χωρίς όμως να υπάρχει τίποτα πεισιθάνατο στους στίχους εκείνους, αφομοιώνοντας τις όποιες επιδράσεις έντεχνα, όχι τεχνηέντως, χωρίς να προδίδει ούτε την αρχική επιρροή ούτε το θέμα και κυρίως τον εαυτό του. [...] Επίμετρο: Κώστας Καλφόπουλος, Δεκέμβριος 2014