Μνήμη μου σε λένε Χρύσανθο
Περιγραφή:
Δέκα χρόνια χωρίς τη σάρκινη παρουσία του Χρύσανθου, αλλά δέκα χρόνια γεμάτα μουσικά με την αγγελική φωνή του. Είναι στη φύση μας να αξιολογούμε την ανθρώπινη παρουσία πνευματικά, καλλιτεχνικά, πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά, όταν κλείνει ο κύκλος της ζωής. Τότε ο καθείς και τα όπλα του, όπως γράφει ο Οδυσσέας Ελύτης. Σπανίζουν οι άνθρωποι που έχουν τη θεία χάρη να κερδίζουν μία θέση στον κοσμικό παράδεισο, να τους αγαπά και να τους θαυμάζει ένας κόσμος άδολος, απλός, ταπεινωμένος και ξεριζωμένος. Ο Χρύσανθος είναι μία από αυτές τις εξαιρέσεις. Είναι ο Πόντιος καλλιτέχνης, που λειτούργησε ως γέφυρα επικοινωνίας και ένωσε, μέσα από τα τραγούδια του, τον προσφυγικό ελληνισμό με τις αλησμόνητες πατρίδες. Ο ποντιακός ελληνισμός του χρωστά πολλά και χαίρομαι, καθώς βλέπω νέα παιδιά, τρίτης και τέταρτης γενιάς, να τραγουδούν τις μελωδίες του και να μαθαίνουν λύρα, πάνω στα πατήματα του Γώγου. Δύο μέρες πριν μας προδώσει, στις 28 Μαρτίου, είχα οργανώσει την πρώτη μεγάλη έκθεση, με όλους τους επώνυμους Πόντιους καλλιτέχνες, με τίτλο: «Μνήμη μου σε λένε Πόντο». Ήταν η πρώτη μουσική παράσταση, στην οποία ακούστηκαν τα περισσότερα ιστορικά τραγούδια του Πόντου, από την ακριτική περίοδο ως την αντίστοιχη πέτρινη του Εμφυλίου πολέμου και του κυπριακού αγώνα. Ο μεγάλος Χρύσανθος σέρνει πρώτος την πλειάδα των καλλιτεχνών. Η εκδήλωση κλείνει κι εκείνος μας ξεγελά. Ζητά από όλους τους καλλιτέχνες να ανέβουν στη σκηνή για μία αναμνηστική φωτογραφία, όπως και γίνεται. Αθόρυβα, έπειτα, χάνεται μες στο πλήθος. Τον συναντώ, για να τον ευχαριστήσω στην εξώπορτα της Πύλης Αξιού. Εκεί, μαζί με τον Ποζίδη του προτείνουμε να κάνουμε το ιστορικό ταξίδι στο Καρς και να επισκεφτούμε όλα τα ελληνικά χωριά. Αυτός όμως είχε άλλα σχέδια. Είχε οργανώσει το μεγάλο του ταξίδι και δύο ημέρες μετά μας το αποκάλυψε.
Με τον Γιώργο Ποζίδη αποφασίσαμε να πραγματοποιήσουμε μια νέα σύναξη και όχι μνημόσυνο, γιατί στους αθάνατους δεν ταιριάζουν αυτά. Έτσι, δέκα χρόνια μετά στον ίδιο χώρο, όπου τραγούδησε για τελευταία φορά, ξανασυναντιόμαστε όλες και όλοι οι φίλοι και θαυμαστές του. Ας πιούμε ένα ποτήρι αλησμονιάς και του υποσχόμαστε ότι δεν θα τον ξεχάσουμε ποτέ. (Από τον πρόλογο της έκδοσης)
